در قرن هفدهم در انگلستان، خروس کاری از رسته ی تابلو سوزن دوزی به طور گسترده ای برای تزیین منسوجات خانگی به سبک ژاکوبین، مانند پرده ها و روتختی ها استفاده می شد. این تکنیک مخصوصاً برای اقلام روکش تزئینی به دلیل پشم قوی (به نام پشم خروس) که برای بخیه های آن استفاده می شود، مناسب بود.
در حالی که بسیاری از هنرمندان گلدوزی مدرن آثاری را با الهام از طرح‌های اولیه گلدوزی خلق می‌کنند، دیدن استفاده از ترکیبی از الیاف غیرمعمول نیست.
از مخلوط پشم گرفته تا نخ‌های تابیده شده با دست، طیف گسترده‌ای از نخ‌های گلدوزی برای کار با نخ وجود دارد.
دوخت های معمولی روی سطح شامل دوخت های خطی مانند دوخت ساقه، زنجیر و دوخت و همچنین دوخت کلاسیک ساتن و گره فرانسوی است.
اگر می‌خواهید ظاهری سنتی داشته باشید، توصیه می‌کنیم از پارچه پارچه‌ای کتان به عنوان پارچه استفاده کنید.
گول اسم را نخورید، گلدوزی سیاه لزوماً فاقد رنگ نیست! این اصطلاح از ریشه های سنتی آن می آید، زمانی که صنعتگران از نخ سیاه برای دوخت طرح های خود استفاده می کردند.
این سبک در زمان سلطنت پادشاه هنری هشتم در انگلستان رایج شد، همسر اولش کاترین آراگون با خود لباس‌های مشکی را از اسپانیا آورد.
به همین دلیل است که ممکن است همان سبکی را بشنوید که از آن به عنوان سیاه کاری اسپانیایی یاد می شود.
تکنیک نخ شمارش برای کسانی که می‌خواهند به ظاهری سنتی دست یابند مناسب است و به گلدوزی‌ها اجازه می‌دهد تا نقوش طرح‌شده را با الگوهای هندسی و پیچیده پر کنند.
به طور مشابه دوخت متقاطع، Blackwork را می توان تقریباً بر روی هر نوع ماده ای انجام داد، اما بهترین کار را روی پارچه های یکنواخت انجام می دهد تا بتوانید یک شبکه را دنبال کنید.
با این حال، به جای دوخت های ضربدری، دوخت های اولیه مورد استفاده در سیاه دوزی، دوخت پشتی و دوخت هلبین است که به دوخت دوبل نیز معروف است.
بر خلاف سایر سبک‌های سنتی گلدوزی سطحی که از سوزن‌هایی با نوک تیز استفاده می‌کنند، سیاه‌کاری به سوزن ملیله با نوک صاف نیاز دارد که ایجاد دوخت‌های پشت و دوخت را آسان‌تر می‌کند.
